شیشه عینک طبی زنانه که در موزه معروفی در چین ربوده شد

در قرن هفدهم مردم اصل عدسی های مقعر و محدب را می دانستند.

شیشه عینک طبی زنانه را می‌توان با لنزهای تکی تولید کرد که دید از راه دور یا از نزدیک را تصحیح می‌کنند، یا می‌توان آن‌ها را با لنزهای چند کانونی ساخت که هم فاصله و هم خواندن را تصحیح می‌کنند.

شیشه مقعر برای اصلاح نزدیک بینی استفاده می شود، به طوری که پرتوهای نور از هم جدا می شوند.

از لنزهای محدب برای کمک به تصحیح دوربینی استفاده می شود، به طوری که پرتوهای نور همگرا می شوند.

لنزهای استوانه‌ای که برای اصلاح آستیگماتیسم استفاده می‌شوند توسط سر جورج ایری در سال 1825 اختراع شدند.

لنزهای دو کانونی را می‌توان برای درمان نزدیک‌بینی و پیرچشمی (با قسمت پایینی برای مشاهده اجسام نزدیک دست (مانند خواندن)) استفاده کرد.

آنها اولین بار توسط بنجامین فرانکلین در سال 1784 طراحی شدند.

اولین معابد قاب عینک توسط صنعتگران اسپانیایی در سال 1600 ساخته شد.

آنها نوارهایی از ابریشم یا رشته هایی را روی قاب می چسبانند و روی گوش های کاربر حلقه می کنند، انواع جدیدی از عینک که توسط مبلغان اسپانیایی و ایتالیایی به چین انجام شد.

چینی ها به جای ساختن حلقه، وزنه های فلزی کوچکی را به رشته ها متصل می کردند.

در سال 1730، ادوارد اسکارلت، بینایی‌شناس، معابد سفت و سختی را طراحی کرد که بالای گوش‌های کاربر قرار می‌گیرد.

شیشه، پلاستیک یا پلی کربنات مواد عدسی برای عینک هستند، شیشه ماده اولیه عینک بود زیرا شفافیت نوری بالایی دارد، اما لنزهای شیشه ای در نسخه های قوی تر می توانند بسیار سنگین باشند.

لنزهای پلاستیکی بسیار سبک تر از شیشه هستند اما به راحتی خراشیده می شوند.

سبک ترین و نازک ترین ماده لنز برای عینک پلی کربنات است که CR-39 نیز نامیده می شود.